koca amfide

kapılardan, camlardan ve duvardan sızdığı kadar

yüzleri seçemeyeceğin kadar

az bir ışık var.

yüzleri saymaya kalksan,

yüzü bulur.

ama bu ve buna benzer

civardaki bütün yüzler

yok olacak ya bir şekilde,

bu beni ilk defa

bu kadar şaşırtıyor.

en tepesinde ben varım amfinin,

yukardan aşağıya bakarken,

sanki hepsi sırayla,

ardarda,

patır patır düşecek,

ne farkeder zamanı,

hepsi bir bir ölecek

kimine kuş diyecekler

gidince,

kimine çiçek,

galiba her an gidiyor bir yenisi,

birisi tam şu anda gitti bile

nerde bilmem

kimdir bilmem

belki güzeldi,

kuştu hakkaten,

belki puşttu adı,

kuş oldu

nerden bilecem;

ama yine bir yeni çiçek koparsa

benim kendi bahçemden

bu defa galiba

ben de gidecem.

10.3.99

ankara